Vandaag zijn we via de Highway 1 naar Santa Barbara gereden. Zoals ik de route had uitgestippeld zouden we er 5 uur en 15 min over doen. Uiteindelijk hebben we er 7,5 uur over gedaan. Was is die route langs de kust toch Fokking mooi! Gewoon te mooi om goed op foto vast te kunnen leggen. Zoiets sla je op in je hoofd en vergeet je nooit meer. Prachtige vergezichten, stijle afgronden, mooie bruggen, rots formatie's die door de golven verzwolgen worden, blauw/groen water, vissersboten, kronkelwegen door de berg, tunnels en dan rijdt je weer door een natuur reservaat. Die route heeft alles, echt prachtig. Rond lunchtijd zag ik een bord staan van een restaurant. Omdat we nog niks tegen gekomen waren en ik niet wist wanneer we weer iets zouden tegenkomen, besloot ik die weg in te slaan. Er stonden gelijk borden met privé weg etc. Jason zei dat daar iemand woonde en dat we er niet in mochten. Ikke eigenwijs en erin gereden. Waar we toen eindigden was geweldig. Een restaurant op/aan de rand van een Cliff met een prachtig uitzicht over de kustlijn. Wat was dit mooi om hier te zitten eten. Na een dikke tip gegeven te hebben verder gereden met heerlijke muziek over de boxen van Doe maar, Michael Jackson en muziek van GTA San Andreas, country. We zijn nog een aantal keren gestopt onderweg om mooie plaatjes te maken. We kwamen ook nog langs het Hearst kasteel. We zijn erheen gereden om te zien hoe ver we kwamen. Dat was niet ver, dus hebben we maar een foto van een poster genomen. Toen we van de kustlijn af reden kwamen we door Solvang. Overal ranches zoals op tv met witte hekken om de velden, runderen, struisvogels en zelfs windmolens. Was mooi om te zien. Zelfs de Sheriff reed er met een cowboy hoed op in zijn auto. Nadat we die in onze sport stand met piepende banden en The Finger gevend voorbij scheurden, hahahaha, kwamen we in Santa Barbara terecht. Jason reed de auto bij ons logeer adres naar de voordeur. Hij weet nu gelijk wat je bij een automaat niet moet doen en waarom je altijd je gordel moet dragen! De kamer die we kregen was geweldig. Een bed zo groot dat we er met zijn drieën in konden liggen. Er was echter nog een doorgang die via een gang naar een tweede kamer leidde. Hierin nog twee van die grote aparte bedden met tv etc. Gewoon een dubbele lodge, Fokking groot. Omdat we inmiddels erge honger gekregen hadden zijn we naar de haven van Santa Barbara gereden. Daar zijn we aangeschoven bij Chuck's Waterfront Grill. Kenn bestelde iets wat mij ook lekker leek. Er waren nog twee gerechten waartussen ik twijfelde. Daar Jason, hoe kan het ook anders, koos waar bij mij van de twee gerechten de voorkeur naar uitging, toch maar het andere gekozen. Zo, we hadden honger, laat het eten maar komen en het eten kwam! Het eerste wat Kenn zei tegen mij was "Heb je spijt" om vervolgens in de lach te schieten waar hij niet meer uitkwam. Jezus zeg, Jason en Kenn hadden een bord waar het eten vanaf viel, zo Fokking veel en ik, ik had een kinder portie! Ik keek erna en dacht, er is nog zoveel ruimte op het bord, waarom vullen ze die niet? Na deze heerlijke maaltijd, lekker was het wel, langs de kustlijn weer terug gereden naar Sandpiper Lodge.