Zo, net de was met de hand gedaan. Ik wilde de was laten doen, maar ze vragen absurde bedragen per item hier in Zombie Town! Gaat me echt veel te veel kosten. Terwijl ik de was deed ging bij zowel de iPhone van Kenn als bij die van mij, spontaan Siri vragen te stellen! Dat was gisteren ook! Stel je voor, doe je ogen dicht en speel de tune van de Adams Family af, dan zul je ervaren wat wij hier ervaren. Het spookt hier echt. Maar het is wel makkelijk de weg naar huis zoeken. Hoe drukker het wordt met Zombies, hoe dichter we bij "huis" zijn. Dit terzijde. We zijn naar Alcatraz geweest. We werden ontvangen door een zingende Park Ranger. Wat had zij een mooie stem! Ze zong over de geschiedenis van Alcatraz. En ze gaf aan dat er gratis WiFi was op het eiland, yeahhhhh!!!! Nu had ik eindelijk eens WiFi, maar denk je dat ik eraan dacht? Alcatraz is zo imposant! We deden de toer door het cellen complex en hoorden verhalen van gevangenen die daar gezeten hadden. Indrukwekkend. Ook de ontsnappingen werden verteld en getoond. Knap werk, jezelf uithongeren om vervolgens mager genoeg te zijn om tussen de tralies door te kunnen. Al Pacino paste er in ieder geval nooit door! Het maakte grote indruk op ons drieën. Ik wil straks alle Alcatraz films opnieuw kijken als ik weer terug ben. Echt een aanrader. Bij de Alcatraz winkel zat een oud gevangene die er zijn geschreven boek voor je signeerde. Ook heel bijzonder om zo'n oud baasje die 50jr heeft gezeten en 3 pogingen te ontsnappen heeft ondernomen te zien zitten. Dit keer hadden we de tip niet opgevolgd en waren we in korte broek en t-shirt gegaan. Maar goed ook, windstil en dik 28 graden! Eenmaal weer voet aan vaste wal, 4 km van Alcatraz, zijn we over de Fisherman's Warf gelopen. Veel souvenir winkels en restaurants. We hadden dorst en wilden wat drinken. Ik zag een leuk tentje en dacht dat je zelf je drank moest halen. Ik zei tegen de jongens dat ze alvast moesten gaan zitten, dan ging ik 3 biertjes halen. Hier kon dat wel, dacht ik. NOT! We werden gelijk geholpen met de vraag of we wat wilde eten. Overal ga je eten daar, een gewone kroeg/terras kennen ze er niet. Toen ik antwoordde dat we alleen wilde drinken, vroeg hij gelijk of de boys 21 waren. Verdomme! Das nou jammer. Dan maar een andere tent opzoeken waar je ook buiten kon zitten. Dat viel niet mee totdat ik een uithang bord zag met Café. Wij naar binnen. We kwamen in één of andere Jungle winkel voor kinderen en werden vriendelijk ontvangen. Eerste vraag aan ons of we wilden eten. Nee? Dan kunt u door naar achter waar de bar is voor alleen drinken. Jason ging aan de bar zitten op de enige stoel die nog vrij was. Was een zebra stoel by the way. Na wachten, wat niet gebruikelijk is in de USA, konden we bestellen. Gelijk weer de vraag aan de boys of ze 21 waren. Nee? Dan mag je niet aan de bar zitten! Ik had nog niks besteld by the way. Rechts en links van ons zagen we kinderen die echt duidelijk kind waren WEL aan de bar zitten bij hun ouders. Afijn, toen ik moest afrekenen en men tip wilde, heb ik die niet gegeven. Ook totaal niet verdiend, mzzl. Hierna zijn we bij Joe's Crab Shack krab gaan eten. We hebben Kings Crab op die we op tv vaak kijken als ze die vangen in de Siberische zee. Snow Crab, Queens Crab, shrimps met salade, aardappel, mais en worst. Wat die worst erbij deed, geen idee?! We kwamen er snel achter waarom het de Crab Shack heette. Ineens ging de muziek luider en stonden de medewerkers in een lange rij naast elkaar de shack te dansen. Prachtig. Zoiets zie je alleen in Amerika. Na een goed gevulde maag bij ben Ben en Jerry's een ijsje na gegeten. Verder door werden we verrast door Bandidos. Thunderbirds, allemaal verlaagd en met hydraulische vering waardoor ze schuin konden rijden e.d. prachtig. Nadat we die bewonderd hadden en verder liepen kwam er een groep crossers zonder kentekens. Allemaal trokken ze wheelies en reden ze zo tussen de auto's door. Toen waren we bij de cable car. We wilden een ritje meemaken. De wachttijd was een uur! Belachelijk! We zijn toen aan een stilstaande cable car gaan hangen en hebben zo toch een beetje het gevoel gehad van het meerijden, hangend aan de zijkant. Terug in ons Adams Family Hotel Whitcomb deden Jason en ik ons Alcatraz souvenir t-shirt aan. Die van Jason was zwaar ziek. Die had ik ook gewild. Jason en ik hebben dezelfde smaak. Met eten, met kleding, met wat we leuk vinden, echt waar. Daar kom je op zo'n trip snel achter. Omdat ik niet hetzelfde wil eten en kopen, neem ik telkens iets anders. Zo ook een ander t-shirt. Ik twijfelde tussen 2, maar de jongens vonden deze toch de mooiste. Ik deed hem aan in onze hotel kamer en ging voor de spiegel staan. Jeetje, wat heb ik gekocht! Ik ben niet echt blij, maar vooruit, op die paspop stond ie mooi :-) Terwijl ik dit allemaal schrijf is Jason alleen maar filmpjes over Alcatraz aan het kijken op zijn gsm. Het heeft echt indruk gemaakt. Het was weer een mooie dag. Nu met wijnkoeler, prullenbakken vol ijs en drank, lekker op bed chillen. Morgen nog een hele dag in SF. We zien jullie dan weer :-) By for now.